නුඹ මගේ මෑණියන්

නුඹ මට ජීවිතය දුන්නා..

ඉතින් මා නුඹ රැක ගන්නම්

නුඹගේ දෑත් නැති වුවද..

අනුන් උසුළු විසුලු කලද

යහළුවන් සිනාසුනද

නෑදෑයන් කොන් කලද

හිසට සරණක් නැති වුවද

ගතට ඇඳුමක් නැති වුවද

හිතට නිවනක් නැති වුනද

ලෝකයම ගැරහුවද

සත්තකින්ම..

මම සැමදාමත්

රකින්නම් නුඹව

කවන්නම් නුඹට

හැකි උපරිමෙන්ම මට

කිම්ද යත්..

මට නුඹ

මගේ මෑණියන් පමණකි..

නිසදැස්-කවි

මතු නැගෙනු පිණිස

පයට පෑගෙන පඬරලා පත

මුවින් නොබැනම උහුලනා බර
තෙමී පින්නට දැවී අව්වට
වගක් නැතිවම ඉන්න ලස්සන

හරිත හිනහව පෑව මුත් පෙර
වැදී හිරු රැස් මිලින විය එය
වියලි සුළඟත් කරන අතවර
නමුත් සුළඟට පාන මදහස

වලාකුළු නැති නබෝ ගැබ දෙස
දෑත් දිගුකොට නොයැ දිය පොද

හිතන් නෑ,මට හිතෙනවා

අතීතේ මාවත් දිගේ මං ඔහේ පියමන් කරනවා

අතරමන් වෙයි හිතුන හැටියෙම හැරී ආපසු දුවනවා
නුඹෙන් ලද දුක නුඹේ නිසාවෙන් අදත් රසකර විඳිනවා
එහෙවු නුඹ ගැන සත්තකයි මන් හිතන් නෑ,මට හිතෙනවා,,,,

හිතට වැරදුන එකම තැන මම අදත් තනිවම හොයනවා
නුඹෙන් මුදවනු නොහැකි හිත ගැන හොරෙන් මම පසු තැවෙනවා
ඉටු නොවෙන එක සිහිනයක්වත් මවන් නෑ ,මට මැවෙනවා

මියැදි සෙනෙහස

මේ පාළු මූසල සුසානයේ

සැතපිලා මා අද තනිවම
ළඟින් උන් නුඹත් නෑ එදා
අද මගේ තනි රකින්නට....

නුඹට පෙම්කල නිසාවෙන්ම
එකම පිවිතුරු හදින්ම මම
අද මා මියැදිලා මෙසේ
ඒ සෙනෙහස මතින්ම....

පැමිණ එකම වරක් නුඹ

මට එන්න හිතෙනවා

චුට්ට චුට්ට ළගට ඇවිත්

එක කොපුලක් තෙ‍රපවලා
බැහැයි නොකිය නුඹ ළගකම
මට ඉන්න හිතෙනවා...

හීන් හිනා නැලවිල්ලට
බෝවිටියා මල් පොකුරට
මුවඟ තියා පෙති සිඹින්නට
අකීකරුම හිතම කියනවා....

දුවල ඇවිත් උණුසුමකට
පාන සෙනේ ගගුලැල්ලට

අසම්මත

දඟකරන නෙතුයුග 

කලත් ඉඟි බිඟි
මවෙත . .
සසල සිත
දැඬිකොට
හිදිමි නොදුටු
විලසට ..
වෙඳගිල්ලේ රඟන
රන් මුදුව
දුටු විට . .
හැඟුණි නොහැකි වඟ
ලංකර ගැනුමට
අනුන් සතුදේ 

මගේම සොදුරිය

නොසීතූ පරිදි හමුවී නෙත් යුග රන්දා

බැලු බැල්මෙන්ම පෙර භවයක සිත බන්දා
අදහස් එකයි දෙදෙනා ගැලපෙන හන්දා
මේ බව කතර තුල අප දෙදෙනා බැන්දා...

ගත හැඩ නැතත් සිත ඇගෙ හරි හැඩ වූවා
මව සහ පියා හට ඇගෙ සෙනහස පෑවා
ඇයගේ සෙනෙහසට මව්පිය තුටු වීලා
මගෙ නැගණියක් ලෙස ඇය හට සැළකූවා...

දින සති මාස ගත වී සුභ දින ආවා
මගෙ ඇගෙ මව්පියගෙ හද සෙනෙහස් ගාවා
දිවියට සැනසුමක් එක් කරමින් නාවා