සැලූන් මාමා

බෝම ඈත ඉස්සර
තිබුණා මේ හන්දියේ හරි මැද
කොස් ගසක්
කාල වර්ණයෙන් සරීරෙම බැබලුණ

මට මතකයි තවමත්
ඒ කොස් ගහ පාමුල
ලෑලි පෙට්ටි සැලූන් කඩය
වෘක්ෂ දේවතාවුන්ගේ වුව
හිස හැදුව

අරගෙන කතුර වමතට
බෙල්ල නොවෙයි උඹ කැපුවේ
කොන්ඩය මිස

අතුල්ලා කිඹුල් හමේ
කෙස් ගසත්
දෙකට පැළෙන තරමට
මුවහත් කොට දැළිපිහිය
හීන් නූලෙන් කැපුවේ නැත අත්පා නුඹ
රැවුල ම මිස.

රැගෙන මුස්නක් අතට
මඛාදේව රජවරුන්ගේ
නරකෙස් මිස
නුඹ නොවෙයි අතීතය
අතුගාලා දැම්මේ එළියට

බාබර් මාමා
උඹ දැන් කොහේද ඇත්තට ?
ආවේ අපි හුඟ කාලෙකින්
අපේ ගමට

අලුයම ම
හන්දියට
හුළුඅත්ත පත්තුකරගෙන ආවේ නුඹ
දිය යටින් හෙම නොවේ
ගමේගොඩේ අඩිපාර දිගේ
ඇවිදගෙන ම මිස

ඒ ආවා මිස නුඹ
ගිය වගක්
නැතිය අප දැනගෙන උන්නේ
කිසිවිට

අනේ ආයෙත් දවසක
එන්ට මාමා හන්දියට
දැළිපිහා, කතුරු නොව
මේ මගේ දරුවන්ටත්
පුන්චි සීනි බෝලයක් අරගෙන


Samitha B. Atuwabendela