අම්ම සඳකි මම ඒ ලොව හිරුය රිදී
ඒ ඉර හැඳින් නුඹේ ලෝකය එලිය වුනි
රැකුමට පුතුන් දිවියේ දුක් ගහට වින්දී
පිය සෙනෙහසට කව් ගී ලියවුන මදි
... සිරුරේ දුවන්නේ මගේ ලේ නොව පුතුනේ
කුසයේ නොදැරුවත් දිවි බර මට දැනුනි
මහමෙරකට උසයි දරු පෙම හද පතුලේ
පුදුමයි පුතුනි කීම මගේ ලේ කිරි නුනේ
මවකට මුවාවී නුඹ වෙත දිරි දුන්නේ
මම වෙමි පුතුනි එය මා පමණි දන්නේ
පිය සෙනෙහස නැතිද දරුවනි හඳුනන්නේ
අම්මාවරුන් පමණද මතු බුදු වන්නේ
No comments:
Post a Comment